آنچ در سینه نهان می داری

درنیابند چه می پنداری

خفته پنداشته ای دل ها را

که خدایت دهدا بیداری

هر درخت آنچ که دارد در دل

آن بدیده ست گلی یا خاری

ای چو خفاش نهان گشته ز روز

تا ندانند که تو بیماری

به خدا از همگان فاشتری

گر چه در پیشگه اسراری

پیش خورشید همان خفاشی

گر چه ز اندیشه چو بوتیماری

چنگ اگر چه که ننالد دانند

کو چه شکل است به وقت زاری

ور بنالد ز غمی هم دانند

کو ندارد صفت هشیاری